Το δίλημμα της πυρηνικής ενέργειας

Την ώρα που η ξέφρενη κούρσα της τιμής του πετρελαίου φέρνει προ των πυλών της χρεοκοπίας τις κρατικές οικονομίες, την ώρα που ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με μικρό κόστος και όσο το δυνατόν λιγότερο ρυπογόνους, έρχεται ξανά στο προσκήνιο το φλέγον ζήτημα της πυρηνικής ενέργειας. Καθώς λοιπόν η Ευρωπαϊκή ένωση εμφανίζεται επιφυλλακτική στο άν θα αποδεχθεί τη πυρηνική ενέργεια ως πράσινη ή όχι, άλλη μια χώρα βαδίζει στα μονοπάτια της. Πιο συγκεκριμμένα η Ιταλική κυβέρνηση με τον νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό Σ.Μπερλουσκόνι προχωρά στη συμφωνία κατασκευής πυρηνικού εργοστασίου στο έδαφος της Αλβανίας παρά το δημοψήφισμα του '87 με το οποίο καταδικάστηκε η πυρηνική ενέργεια και έγινε η αιτία να κλείσουν τα 4 εργοστάσια που ήδη λειτουργούσαν στο Ιταλικό έδαφος. Με επίσημα στοιχεία του in.gr το 87% των ενεργιακών αναγκών της Ιταλίας καλύπτεται από έξωτρικές παραδοσιακές πηγές ενέργειας οπως το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι λοιπόν σε αντίθεση, με αυτή του Ρομάνο Πρόντι που ήταν αντίθετη, προβαίνει σε αυτή τη συμφωνία φέρνοντας άλλο ένα πυρηνικό εργοστάσιο κοντά στα σύνορα της χώρας μας. Από τη στιγμή λοιπόν που περικυκλωνόμαστε σταδιακά από εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας (καθώς τέτοιοι σταθμοί θα κατασκευαστούν στη Τουρκία αλλά και τα Σκόπια) και ένα πιθανό ατύχημα θα επηρρεάσει άμεσα και εμάς, μήπως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας γιαυτή τη πηγή; Η ελλάδα πρόσφατα δέχτηκε κυρώσεις από τη διεθνή κοινότητα καθώς δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στις δεσμέυσης που ανέλαβε με την υπογραφή της συμφωνίας του Κιότο. Παρ'ολα αυτά συνεχίζουμε να κατασκευάζουμε εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από λιθάνθρακα η καύση του οποίου είναι τόσο ρυπογόνη. Τα πλεονεκτήματα της πυρηνικής ενέργειας είναι πολλα. Ωστοσο στο άκουσμα της ξυπνούν στο κόσμο οι δυσάρεστες μνήμες του τσέρνομπιλ. Οι σύγχρονοι αντιδραστήρες είναι πιο εξελιγμένοι και πιο ασφαλείς και ίσως μια σωστή ενημέρωση κάμψει την επιφυλλακτικότητα αυτή. Σκεφτείται. Το μέλλον είναι δυσοίωνο όσον αφορά τις παραδοσιακές μορφές ενέργειας από άποψη οικονομική και πειριβλλοντική. Ισως η πυρηνική να είναι η μορφή ενέργειας του άμεσου μέλλοντος και όταν το καταλάβουμε να έχουμε μείνει πίσω σε θέματα τεχνογνωσίας και οικονομικού ανταγωνισμού.

H ιστορία γράφεται από τους νικητές

70 χρόνια μετά μία από τις τραγικότερες ιστορίες του β παγκοσμίου πολέμου βγαίνει στο προσκήνιο. Καλά κρυμμένη από τους Ρώσους-Κομμουνιστές που η ιστορία απέδειξε για μια ακόμη φορά τα εγκληματικά τους έργα. Το 1939 τα ρωσικά στρατέυματα εισβάλουν στο έδαφος της Πολωνίας καταλαμβάνοντας δια της βίας το ανατολικό τμήμα της. Στη περιοχή του Κατίν διεξάγεται τότε μία απίστευτη σφαγή κατά την οποία εκτελούνται εν ψυχρώ 22.500 πολωνοί στρατιωτικοί σύμφωνα με επίσημα στοιχεία αν και εγώ έχω ακούσει από ανεπίσημες πηγές ότι ο αριθμός των θυμάτων είχε φτάσει τις 27.000.

Εκείνη τη περίοδο ο Γιόζεφ Γκέμπελς προσπάθησε να χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο γεγονός σαν εργαλείο της προπαγάνδας του. Ομως οι τότε σύμμαχοι και ιδιαίτερα οι Σοβιετικοί απέκρυψαν το βάρβαρο αυτό γεγονός για δικούς τους λόγους επιρρίπτωντας τις ευθύνες στους Γερμανούς. Τελικά η ιστορία άργησε αλλά έφερε στο φως την πραγματική αλήθεια φέρνοντας παράλληλα και τον παγκόσμιο πληθυσμο σε ένα μεγάλο δίλημμα: Ποιοί ήταν τελικά οι πραγματικοί σφαγείς και εγκληματίες πολέμου; Μηπως πρέπει να επανεξετάσουμε την ιστορία και να αποδοθεί δικαιοσύνη με μεγαλύτερη ειλικρίνεια; Μήπως ο κόσμος πρέπει επιτέλους να μάθει τη πραγματική ιστορία του β Παγκοσμίου πολέμου και όχι τις διάφορες μυθοπλασίες των νικητών;

Η Σοβιετική Ενωση αναγεννάται από τις στάχτες της

Σχεδόν 2 δεκαετίες μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ο κύριος στα δεξιά προσπαθεί να την αναγεννήσει από τις στάχτες της αποκαθιστώντας την παλαιά αίγλη και δύναμή της. Η συμφωνία της Ρωσίας με τη Λευκορωσία το 1996 για στενή οικονομική και στρατιωτική συνεργασία ερχεταί ξανά στο προσκήνιο με κύριο εκφραστεί της τώρα πια το πολυσυζητημένο πρώην πρόεδρο και νυν ρώσο προθυπουργό Βλιντιμιρ Πούτιν. Η κίνηση αυτή αποδεικνύει αρχικά την άρνηση του Πούτιν να παραιτηθεί από το ζωφερό πολιτικό σκηνικό του σήμερα και την επιδείωξή του για μια επανασυγχώνευση των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών απέναντι στην απειλή της συνεχώς διευρυνόμενης Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Η σκληρή ενεργειακή πολιτική του Πούτιν καθώς και η εκμετάλευση των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών με βάρβαρους τρόπους όπως διαφαίνεται από τη κρίση στην Αμπχαζία και τη νότια Οσετία μας θυμίζει πολιτικές πρακτικές βαρβαρότητας των σοβιετικών προκατόχων. Η ραγδαία αυτή ανάπτυξη της Ρωσικής δημοκρατίας μας οδηγεί σε έναν νέο ψυχρό πόλεμο οι συνέπειες του οποίου φαίνονται τρομακτικές στο άμεσο μέλλον